7. Prefatos ergo infirmos invisibilis ignis incendio temporaliter concrematos, sed, ut credimus, a peccatis suis eodem supplicio puugatos cum seniores urbis cives viderent ad prefatam ecclesiolam sancti Martini deferri compassionis misericordia permoti lacrimas fundebant, totiusque urbis thesaurum ad Sanctum Martinum portati dicebant, eorumque precibus ibidem sepultorum quam citius Dominum eiusdem ecclesie miserturum eamque restauraturum, fideli corde subiungebant. Nec fefellit eos pia fides.

8. Vitalis etiam quidam senex*, opibus pauper, moribus dives, cum festis diebus ibidem advenientes iuvenes utpote in spacioso et solitario loco videret cursibus variisque ludis et clamoribus lasciviendo insistere, increpabat eos, dicens: Nolite, dulcissimi pueri, inquietare animas fidelium hic quiescentium; in veritate enim dico vobis, eorum precibus placatum Dominum magnum quid infra breve tempus hoc in loco facturum". Cumque hoc frequenter omnibus audientibus senex ille protestaretur, canonicorum prepositus, vir strenuus, nomine Hermannus, irridens eum utpote vetulum, ludendo interrogabat, quidnam illud esset magnum, quod ibi tociens predicebat futurum. Cui ille statim coram universis respondebat dicens: Certe tu illud videbis oculis tuis, sed ego non videbo". Quod verum fuisse, finis probavit. Siquidem idem prepositus cum germano suo Sigero canonicorum precentore postea in cenobio nostro monachus factus pluribus vixit annis, idque sibi ab illo sene fuisse predictum, frequenter nobis narravit.

9. Preterea Fastredus eiusdem urbis advocatus, qui terras ipsius ecclesie de manu episcopi tenebat in beneficio, cum videlet Idam coniugem suam, germanam Theoderici de Asvesniis*, easdem terras rusticis suis ad excolendum et inhabitandum distribuentem, corripiens eam, dicebat quod male faceret, que sancti Martini terras alienis distribueret et quod priusquam moreretur hoc se fecisse doleret, quoniam citius divina pietas eidem ecelesiole subveniret. Quod etiam verum fuisse, rei probavit exitus. Nam et ipsa Ida post obitum viri sui apud nos sanctimonialis effecta, cum pro earundem terrarum redemptione videlet nos contra ipsos rusticos, quibus eas tradiderat, contendere, pectus suum cum gemitu valido percutiens, se huius rei culpabilem querebatur, sibique hoc (b) a marito suo sepius predictum fatebatur. Idem etiam Fastredus multociens cum militibus suis equitans, dum ante ipsam ecclesiolam pertransiret, manus et oculos ad ianuas attollens, cum lacrimis aiebat: Ah, sancte Martine, quare non respicis istam tuam tam diu desolatam ecclesiam? Iam, queso, eius miserere et eam restaurari concede!" Quem cum talia sepius orantem milites sui audientes suaderent ei, ut de comprovincialibus cenobiis aliquos illic monachos intromitteret, respondebat ille, se nullum invenire, qui in tanta paupertate vellet introire. Ceterum si quem", aiebat, reperirem, qui hic vellet habitare, hanc quoque ecclesiolam restaurare, Deum testor et sanctos eius, quod de tota terra mea non passum quidem pedis filiis dimitterem sed omnia que habeo huic ecclesie contraderem". Qui tamen ante domni Odonis adventum in festo sancti Medardi ab inimicis suis occisus [8 Jun.], quod diu desideraverat videre non potuit filiosque suos non tam benivolos erga locum nostrum existentes reliquit.

10. In eadem etiam urbe Tornacensi duo milites manebant, quorum unus nomine Gualterus, filius Huberti, de potentioribus provincie optimatibus habebatur, alter vero nomine Radulfus de Osmunt nullo civium inferior videbatur. Hos ergo duos milites quidam iuvenis vidit in sompnis in prefata ecclesia stantes et antiquas eius ruinas restaurare molientes. Quod cum evigilans matri sue retulisset illa protinus similem aliis sententiam protulit dicens: Crede, fili, eandem ecclesiam Domini misericordia citius restaurandam, hosque duos milites eidem loco multum profuturos". Quod sic postmodum contigit. Nam ambo in eadem ecclesia sancti Martini monachi sunt facti; quotque labores in ea vel pro ea pertulerunt testis est ille pro quo laboraverunt.

11. Cum ergo in Tornacensi regione huiusmodi sermones a diversis prenuntiarentur de eiusdem ecclesie restauratione, videntes cives magistrum Odonem cum suis quinque** clericis secularem vitam velle relinquere necdumque quo ituri essent deliberasse prefatum episcopum domnum Rabodum adeunt, ut eos in eadem ecclesia remanere exhortaretur unanimiter deposcunt, totiusque civitatis auxilium eis non defuturum promittunt. Congaudet episcopus eisque secreto convocatis petitionem civium innotescit multaque suasoria supperaddit. Quinque clerici respondent, quicquid vellet magister Odo se conces-

a) alterum s superscr. c.
b) hec c.