page 288
(1127) stituendo Flandrie comite consilium querere, assumptis secum nobilibus
et sapientibus terre sue principibus, regem adiit avum suum Balduinum qui
Iherusalem profectus fuerat, iniuste a Roberto, patruo suo, de Flandria
pulsum et exheredatum conquestus est palam coram optimatibus regis; ut sibi
terram et hereditatem avitam redderet, humiliter regem postulavit, et
ubicumque rex sibi in toto regno suo diem posuisset se ire paratum, et quod
nullus se propinquior vel rectiori ac maiori iure heres Flandrie esse
deberet, armis et duello sui proprii corporis probaturum subiunxit. Petitioni
eius milites qui cum eo venerant acclamabant regique magnam in tota provincia
pacem exinde venturam suggerebant aliaque negocio presenti expetentia plurima
subnectebant. Rex prudentissimus benigne omnibus respondebat, ipsumque
comitem consanguineum suum vocans, multa spe animum eius ad impetrandum que
petebat sublevabat. Sed quia iuxta Salomonem: Cor regis in manu Domini,
quocumque voluerit inclinabit illud" (Prov. 21,1), aliter voluntas regis,
quam comes voluerit, versa est. Cum enim multi certos se esse putarent, quod
Flandria eidem comiti reddenda foret, repente, nescio cuius venti flatu
impellente auditum est, eam datam esse cuidam iuveni, Guilelmo scilicet,
filio Roberti Nortmannie comitis, qui a germano suo rege Anglorum Henrico
tunc temporis adhuc in custodia clausus servabatur, quique de filia Roberti
senioris comitis Flandrensis ut longe superius dictum est, (1) fuerat
genitus. Ilic ergo prefatus adolescens Balduinus spe sua frustratus, a facie
regis iratus abscessit et contra Flandriam arma corripuit, paucisque post
diebus transactis, oppidum quod dicitur Aldenarda (2) invadens, totam usque
ad cineres combussit, ita ut in ecclesia sancte Walburgis plus quam centum
diversi sexus et etatis fuerint cremati. Rex vero cum novo comite Flandriam
ingressus, Brugis venit domnoque Symoni Tornacensi episcopo mandavit, ut,
congregatis diocesis eiusdem abbatibus, ad sepeliendum corpus gloriosissimi
comitis Caroli quantotius veniret. Quod tunc de ipso corpore vidi fidenter
refero. Accersivit parvitatem meam (3) dominus episcopus una cum domno
Absalone abbate Sancti Amandi; multisque presentibus sepulchrum illud, quod
de columpnis marmoreis Bertulfus prepositus, ut paulo ante diximus (4),
construi fecerat, eversum est. Corpusque comitis inde levatum ad ecclesiam
sancti Christophori martiris in eodem opido sitam est a rege cum magna
processione delatum, quatinus die statuta, congregatis principibus
universoque populo ecclesia sancti Donatiani reconciliaretur et corpus ad
eandem relatum decenter in terra, sepeliretur. Cum ergo timeremus, ne forte
odor corporis baiulos eius gravaret -- iam enim plus quam 5O dies (5) a morte
eius transierant --, pro nichilo omnes timuisse misericors Deus evidenter
ostendit. Nullum enim omnino ex eo sensimus noxium odorem manasse, immo, quod
magis mirum est linteum quo fuerat corpus involutum ita candidum et
incorruptum vidimus ut nulla omnino signa in eo nisi recentis sanguinis
cerneremus. Quantus ibi gemitus, quantus dolor, quis clamor et planctus (a)
qualis lacrimarum fluctus a rege cunctisque principibus immo universo populo
fusus fuerit, pretereo, quia hec etiam me tacente facile potest avertere pia
legentis intentio. Post quinque ergo dies reconciliata eadem ecclesia, et
post misse celebrationem decenter sepulto comitis corpore, protinus rex
dominum Rogerium iuvenem clericum in sede prepositi statuit quoniam Bertulfus
prepositus iam aufugerat. Quo facto, turrem, in qua proditores adhuc clausi
et obsessi detinebantur, rex invasit, sed quia fortissima erat, illique
viriliter repugnabant, non tam facile eam capere potuit. Nocte sequenti
Burcardus cum avunculo suo Bertulfo de turre clam exeuntes, fugerunt aliosque
omnes in mortis periculo reliquerunt. Qui cum vidissent frustra se repugnare,
ad ultimum se regi reddiderunt eumque ingredi permiserunt. Rex vero cunctos
simul captos primo in eiusdem turris carcere per triduum iussit servari,
dehinc eductos et superius reductos de propugnaculis ipsius altissime turris
singillatim fecit precipitari. Sicque 30 homines precipicio interfecit.
Bertulfus vero et Burcardus cum iam de provincia exissent et etiam usque
Tornacum venissent; divino tamen iudicio effugere nequiverunt, sed rursus in
partibus Flandrie comprehensi turpissimeque suspensi, vitam indignam misera
morte finierunt.
36. Rex itaque Francian rediens, Guilelmum in Flandria
comitem reliquit. Qui primo quidem in ingressu suo etiam coram rege
Flandrensibus, tam militibus quam oppidanis, bona promisit libertatemque
et leges suas more antecessorum suorum se servaturum publice iureiurando
firmavit. Ubi vero omnes sibi subiectos vidit protinus elatus, bona et
substantias
a) plantus c.
b) ita c.
1) c. 14.
2) Audenarde.
3) Hermannus paullo ante abbas electus erat.
4) c. 30.
5) 53 dies, Walterus, Pass.Karoli c. 47, SS. XII, p. 558, qui idem narrat.
|