page 284
cibus eorum satisfacturum, dixit eis, ut parum expectarent, donec ipse
domum introgressus reisque illis collocutus rursum ad eos exiret. Dixit
statimque cum paucis viris ingressus; eos intra domum eandem suspendi
precepit; rogantibus autem viris, ut sibi parceret nec perpetuam parentum
eorum inimicitiam eos incurrere faceret, parcens eis, precepit reis illis,
ut quia ex eis evadere vellet socium suum suspenderet. Sic ergo novem
suspensis, cum decimus superesset, comes ei iussit, ut funem ultra trabem
iaceret et super scamnum stans de ipso fune laqueum in collo suo aptaret.
Quo facto, comes scamnum pede longius propellens, eum duobus cubitis a
terra pendentem reliquit. Sicque cum viris domum egressus rursusque a
parentibus eorum exoratus: "Eia", inquit, "ingredimini et eos
educite, eductosque ne ulterius aliquid in terra mea capiant
admonete". Dixit, statimque equum ascendens a loco recessit. Parentes
vero domum ingressi omnes cognatos suos suspensos et iam mortuos
invenerunt nimisque perterriti fugerunt. Pro huiusmodi ergo gestis ita
omnes raptores exterruerat, ut non solum aliquid auferre, verum etiam, si
vestem preciosam vel sciphum aureum in via repperisset, nullus levare
auderet. Felicem se Flandria dicere posset, si tantum principem diu habere
meruisset. Sed ille, ubi tanta pace facta nullam sibi per totum annum
querimoniam afferri vidit, turpe deputans domi quietum residere, utpote
iuvenis et vix 30 annorum existens, armis militaribus se ipsum cepit
exercere, et quocumque milites preliandi gratia convenisse audiebat, ilico
simul adesse ardebat.
25. Eo tempore Henricus prefatus rex Anglorum ingressus
Normanniam contra fratrem suum Robertum comitem preliabatur, eumque victum
duxit in Angliam; cuius filius Guilelmus puer decennis exheredatus ad
Balduinum Flandrensem comitem confugit. Quem ille nutriens, 14. etatis sue
anno militem fecit, eumque contra patruum suum regem Anglie, qui genitorem
suum clausum tenebat, rebellare admonens sepius cum eo Normanniam aggredi
cepit. Rex vero Henricus mandavit, ut ab infestatione sua desisteret,
alioquin se Brugias cum exercitu venturum sciret. Protinus ille remandavit
ei, ne tantum laborem subiret, sed potius se ei Rothomagi occursurum
sciret. Dixit, statimque legatum cum quingentis militibus subsecutus est,
Rothomagum urbem, in qua rex morabatur advenit, lanceaque in porta
civitatis defixa, ut regi comitem Flandrensem adesse dicerent, civibus
exclamavit. Rex vero, qui duo milia militum secum habebat, ut tantum
strepitum tantamque audatiam vidit utpote vir prudentissimus, se contra
insensatum iuvenem non egressurum dixit, cunctisque militibus suis, ut
nullus de porta exire presumeret, comminando precepit; "quoniam, cum
fatigatus", inquit, "fuerit, revertetur et de terra mea nichil
secum deferet". Comes itaque nimis contristatus, eo quod nullum de
civitate posset extrahere, dum civitatis muros vociferando circuiret et
quid agere posset ignoraret -- non enim tantam urbem tam paucis militibus
expugnare valebat --, conspicit eminus gregem cervorum; quos rex in
proximo nemore recluserat; exclamansque iuvenis: "Etsi", inquit,
"nichil aliud possum facere, saltem cervos istos de claustris eripiam
et liberos reddam". Dixit, statimque cum militibus currens, gladiis
evaginatis fortissimam sepem illam, que de stipitibus facta cervos
reclusos tenebat, abscidit cervosque per agros dispersit, et sic, nullo
negocio peracto, Flandriam rediit.
26. Interea Carolum, amite sue filium, quem de Canuto
Danorum rege pepererat, post mortem patris sui ad se venientem libenter
retinuit, eique germanam (1) Radulfi Perronensis comitis coniugio
sociavit et ut Flandriam se absente servaret commendavit, sicque securior
Normanniam frequentare cepit. Sed hec armorum et milicie exercitatio,
licet ei magnam exultationem utpote iuveni inferret, monachis tamen et
clericis ceterisque sapientibus ingentem exhibebat tristiciam, quoniam
omnes preconabantur, non diu eum inter tot pericula vivere posse. Nec eos
fefellit opinio, quin immo timor quem timebant evenit eis, et quod
verebantur accidit. Nam dum nimis assidue infestat Normanniam, a quodam
milite gladio super nasum vulneratur, nec tamen propter vulnus prelio
cedens, nimio calore solis concussus exestuat, vulnusque intumescens eum
invitum cogit reverti Atrebatum ibique medicis ascitis, facile curatus
fuisset, si cibis noxiis abstinere voluisset; sed dum nec carnem anserinam
nec alia similia dimitteret, vulnere gravatus deficit totoque anno lecto
decumbit; propter tedium tamen devitandum se multociens de loco ad locum
facit in lectica deferri; ad ultimum cum iam se videret non posse evadere,
prefatum Carolum successorem sibi
a) quis corr. qui c.
1) Margaretam, sororem Radulfi comitis Viromandensis, filiam Rainaldi
Claromontani. DACH.
|